Reeson oraz Kimimaro nie mogli sobie poradzić z grupą zbirów. Jedyne co szczęśliwie ich spotkało to to, że jeden z noży przerwał pułapkę młodego maga, co spowodowało jego upadek z dość sporej wysokości na piach. Dość spore poobijania znajdowały się na jego ciele, lecz nie nie zdawał sobie z tego sprawy, adrenalina działała jak środek przeciwbólowy. Bicz Kimimaro poleciał w stronę przeciwników, którzy znajdowali się na wale. Jednego lekko smukło zaklęcie maga Raven Tail i przeturlał się na sam dół, a tam skręcił sobie kark, zostało 9. Oni automatycznie rzucili się na niebroniących się chłopaków. Była to przewaga sporej siły, na dodatek żaden z nich nie miał planu, by się bronić. Trwało to parę chwil, zaciekła walka ostatecznie przegrana przez dwójkę magów.
To nie był jednoznaczny koniec. Złoczyńcy związali ich i przetransportowali do swojej siedziby. Magowie tylko przez smugi pamiętają drogę do owego miejsca, otrzeźwiło ich dopiero polanie zimną wodą, gdy już siedzieli w klatce. W samej bazie znajdowało się około 30 osób uzbrojonych jak nigdy.
Dla Reesona i Kimimaro była to chwila refleksji oraz planowania ucieczki. Na pewno jakoś stąd odejdą za niedługo. Klatka sama w sobie była zrobiona z mocnej i trwałej stali, jako podłogę służyła wytrzymała i gruba kwadratowa deska. Wymiary całego tego mini więzienia to 3 metry szerokości i 3 wysokości. Kształtem był to mniej więcej sześcian.
Nagle piękna kobieta podeszła pod klatkę otworzyła okienko, przez które mieścił się talerz z jedzeniem i położyła go przed oczyma magów. Znajdował się na nim mały bochenek chleba oraz dwa kubki wody.
Jeden z siedzących obok nich zbirów zaczął się odzywać do nowych więźniów w dość nie przyzwoity sposób.
- I co kuwa, podoba wam się nasza mała siedziba hahaha.
Najwidoczniej litera ”R” była dla niego obca.

Kimimaro był zawiedziony nieudaną walką. Związali ich przewieźli do swojej bazy i zamknęli w klatce, jak jakieś zwierzęta. Pilnowało ich trzech zbirów przeklinających, pijących alkohol i głośno rozmawiających, głównie o tym że ich żony nie są wystarczająco ładne albo źle gotują.
W pewnym momencie do krat podeszła młoda, całkiem ładna kobieta. Wsunęła talerz z wodą i niewielkim bochenkiem zczerstwiałego już chleba, krótko mówiąc niezbyt apetyczny posiłek.
Nagle Resson kazał jej poczekać, próbował ją uwieść, albo... W sumie nie wiedział do końca co chciał zrobić, ale najwyraźniej próbował wyciągnąć ich z tego bagna. Kimimaro postanowił mu pomóc i odciągnąć uwagę strażników tak, aby mógł spokojnie z nią porozmawiać. Na całe szczęście dziewczyna podeszła od drugiej strony klatki, więc na razie nie zorientowali się, że coś nie gra, ale po jakimś czasie na pewno zauważą Reesona rozmawiającego z młodą kobietą. Kimimaro musiał wymyślić coś co odciągnie ich uwagę, ale co? Tego sam nie wiedział, w normalnej sytuacji na pewno wymyśliłby coś w sekundę, jednak teraz gdy działał pod silnym stresem nic nie wpadało mu do głowy. Wiedział że bez jego pomocy Ressonowi nie uda się nic zdziałać, ale nie mógł nic wymyślić. W końcu wpadł mu do głowy pomysł i to pomysł, który mógł zadziałać, a choć wiedział na czym polega i wiedział, że na pewno zadziała to nie wiedział jak się do niego zabrać. W końcu wymyślił, przeszedł na drugi koniec klatki, tak aby zbiry skupiając na nim uwagę nie patrzyli zbytnio na jego towarzysza pertraktującego z przybyszką. Kimimaro dobierał słowa, żeby nie palnął jakiejś głupoty i krzyknął jakby trochę do zbirów, a trochę do siebie.
- Hej, wiecie kto tam biega, bo odpocząć nie może jak nam coś tak ciągle miga - wskazał na las za zbirami
- Jak to kto tam biega? - Zapytał tępo jeden ze zbirów
- No normalnie - starał się brzmieć wiarygodnie - tam w lesie przed chwilą skradali się jacyś ludzie, a i chyba nieśli coś ze sobą
- Jak to? - powtórzył zbir
- O cholera - zaczął inny zbir oglądając się za siebie - tam chyba naprawdę coś jest - najwyraźniej siła sugestii zadziałała, a zbir widząc wiewiórkę wyobraził sobie złodzieja
- Lepiej pójdźmy to sprawdzić - powiedział jeden z nich
Wszyscy wstali i poszli do lasu szukając nieistniejących intruzów, a ciemnowłosy młodzieniec odetchnął z ulgą. Poszedł trochę bliżej Reesona, by posłuchać rozmowy, jednak wciąż patrząc na las, gdyby potrzebna była nowa historyjka. Kimimaro miał nadzieje, że rozmowa z przybyszką zaowocuje w przyszłości i że zjedzą coś lepszego od zczerstwiałego chleba.

Po usłyszeniu tych słów, był zadowolony. Puścił jej głowę, po czym szybko chwycił bochenek chleba wyjmując mały klucz, jednakże kątem oka jeszcze spoglądał na dziewczynę, która poświęciła się dla dwójki nieznajomych. Ma cały czas twarze tych złych ludzi, kiedyś nadejdzie pora na zemstę. Po chwili magowie mogli usłyszeć tylko jęki i krzyki oraz chrapanie. Wiedział, że tą sytuację musiał wykorzystać. Szybko otworzył drzwi po czym wybiegł w stronę wyjścia. Ruszył niczym koń, nie zbijając szklanki. Na szczęście odpoczął trochę i odzyskał niewiele magicznej energii. Chłopak po wyjściu z bloku zauważył drogę. Wszystko byłoby lepsze od tego więc zarzucił: Ruszajmy po czym pomaszerował. Po drodze zastanawiał się co może go jeszcze spotkać. Więcej zbirów czy więcej goryli. Nadzieja podobno umiera ostatnia. Mag nie wiedział czego ma się spodziewać. Czy idzie w dobrym kierunki, kiedy znajdą faceta i porywaczy. To są pytania na które nie da się odpowiedzieć w tej chwili. Był jednak pewny, że kiedyś zemści się na tych bandziorach i pomści tą kobietę, lecz na tą chwile były ważniejsze sprawy do roboty. Reeson szedł i szedł nie widział końca.

Droga przed nimi była już niedaleka. Niewielka odległość dzieliła ich od celu. Parę ładnych kilometrów przeszli podczas biegu, teraz bardziej wyczerpani powolnymi krokami dochodzą do owej wioski, która usytuowana  była pomiędzy lasami, a teren wokół niej tworzył okrąg.
Po parunastu minutach z tej gęściny wyszło dwóch magów, w końcu dotarli do misjodawcy, teraz pozostało odnaleźć dom pod wskazanym adresem. Także i jego znaleźli, zapukali. Otworzył Pan w średnim wieku, ubrany w marynarkę, jego rude włosy oraz broda podkreślał wizerunek owego faceta. Jednym machnięciem ręki zaprosił młodych chłopców do środka oraz kazał się rozgościć.
Przyzwoitym miejscem do spoczynku wydawały się fotele, które znajdowały się w salonie, na stole przygotowana była już herbata, ciepła, z której leciała jeszcze para. Służąca domu nalała do filiżanek owego napoju po czym facet ją odesłał do dalszych obowiązków.
- Nazywam się Alfred, tyle wam wystarczy moi drodzy. Mój przyjaciel zaginął w pobliskim lesie, zjawiając się tu widzę, że jesteście skłonni podjąć się misji? Jeżeli tak zacznijcie od północnej części i kierujcie się ruchem kulistym na wschód. Przebadajcie na jednym odcinku z 5 hektarów. Dalej się nie opłaca, ponieważ zapewne już, by nie żył zapuszczając się tam. Dodam, iż nazywa się on Alfons.
Alfred czekał na odpowiedzi Reesona oraz Kimimaro, od tego zależy życie jego przyjaciela.

Poszukiwania szły opornie szczególnie, że po drodze zgubił się Reeson i za nic w świecie nie dało się go odnaleźć, misję trzeba wykonać do końca, nawet samotnie. Każdy odcinek północ, wschód, południe, zachód miał zostać przebadany w okręgach około pięciu hektarów. Tereny były średnio zapełnione pułapkami, trzeba było uważać, lecz wszystko można było mieć pod kontrolą.
Kimimaro wszedł w pierwszy region czyli północny. Znajdowała się tam bogata flora, wiele drzew oraz zwierząt, nic nie wskazywało na obecność człowieka.
Wiatr zaczął wiać o wiele mocniej, niż dotychczas, możliwe jest, że taka pogoda zatrze jakiekolwiek ślady. W pewnym momencie można było zauważyć ślady od butów na podłożu, ale czy na pewno są tego całego alfonsa nie można było być pewnym, trzeba było przeprowadzić dokładne śledztwo. Prowadziły one na wschód, czyli na rejon gdzie znajduje się więcej pułapek. Trzeba będzie być bardziej ostrożnym.

Kimimaro idąc śladami zauważył, iż są coraz dokładniejsze, wszystko zbliżało się do punktu kulminacyjnego, wokół słychać było już ludzkie odgłosy. Dziwny śpiew oraz jęczenia. Najwyraźniej coś kogoś bolało, lecz czy można być tego pewnym w takim lesie jak ten. Alfons zapewne się tu znajduję, te odgłosy również mogą być jego więc trzeba się pośpieszyć.
Po dłuższej chwili można było zauważyć zamazaną sylwetkę w oddali, która leży pod drzewem. Po przyśpieszeniu kroku po chwili można było ujrzeć mężczyznę z butelką wina, który zalany w trupa ma omamy i wykrzykuje różne rzeczy pod nosem.
- Jam Alfons, wielki pan mórz i oceanów.
Po jego słowach można być pewnym jego tożsamości, zapewne w takim stanie nie będzie mógł dojść sam do domu, więc trzeba będzie go przenieść do chaty jego przyjaciela. O tym jak mężczyzna zostanie przetransportowany do przyjaciela zadecyduje młody mag. Na pierwszy rzut oka zapijaczony Alfons ważył około 60 kilo, a jego wzrost był dość średni około 173 centymetrów, co nie powinno sprawiać problemów podczas przenosin.

Alfred otworzył drzwi po czym zobaczył swojego przyjaciela w okropnym stanie, całego poobdzieranego. Nie było to dziwne, ponieważ Kimimaro ciągnął go przez całą drogę.
- Chłopcze nie ładnie tak targać mojego przyjaciela, niestety będę musiał ci trochę ukrócić wypłaty.
Informacja nie była zbyt dobra, lecz z jasnej i wyraźnej przyczyny taki obrót sprawy miał miejsce. Po chwili Alfons przebudził się z okropnym bólem głowy, a jego przyjaciel poszedł po wynagrodzenie dla młodego chłopaka. Powoli wstał i wszedł do środka pod nosem mamrocząc ”dziękuję”.
Cała sprawa została zakończona pozytywnie, lecz Reeson gdzieś się zagubił, ale na pewno w najbliższym czasie się odnajdzie, być może przerosło go to zadanie i już czeka w karczmie Raven Tail.
Alfred po raz ostatni podszedł do młodego maga wręczając mu w mieszku 7'000 klejnotów.
- Dziękuje młody człowieku i żegnam obyśmy się więcej nie spotkali w podobnych okolicznościach.
Mężczyzna zamknął drzwi, a Kimimaro powoli zmierzał w stronę karczmy.

Nagroda:
7,000 klejnotów
6 PA
Za 35 minut możesz pisać już fabularnie, obecnie wracasz z lokacji misji.