Komentator widząc zdezorientowanie publiczności oraz, niemalże zerową reakcję, poza kilkoma rozmowami na widowni, postanowił przejść do zapowiedzi kolejnej gildii.
-Więc czas przejść teraz do gildii numer trzy! -wykrzyczał, wzbudzając ponowne wiwaty ludzi na trybunach. Wzrok wszystkich ludzi padł na kolejne drzwi, z niecierpliwością oczekując następnej gildii, natomiast komentator kontynuował swoje wydzieranie japy. Nikt nie wiedział, jakie gildie zakwalifikowały się do ostatecznej fazy turnieju, co potęgowało niecierpliwość ludzi.
-Z pewnością nie możecie się doczekać -krzyczał łysy mężczyzna, z peruką na głowie, taka bowiem była osoba komentująca.
-Gildia, która wielokrotnie wygrywała turniej magiczny. Jest to miejsce, dla prawdziwych tytanów, jeżeli chodzi o energię magiczną, Saaaaaaabertoooooth!!! -widownia ponownie dostała orgazmu, słysząc kolejną nazwę. Zachwy był o tyle większy, że był to tegoroczny faworyt. Mieli oni największą ilość fanów.

Drzwi wyleciały z zawiasów, kopnięte przez jednego mięśniaka, który zerwał z siebie koszulkę i zaczął napinać mięśnie, krzycząc jednocześnie. Kiedy to robił, pozostała czwórka członków, wyminęła go biegnąć w stronę środka areny. Dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Kobiety były bliźniaczkami o blond włosach, delikatnych rysach twarzy i jędrnych, dużych piersiach. Ubrane były w skąpe spodenki i stanik, podkreślając swoją genialną figurę. Jeden mężczyzna był wysoki i miał białe, długie włosy, natomiast drugi przypominał dziecko w wieku około dziesięciu lat w brązowych, krótkich włosach. Umięśniony, łysy mężczyzna, który zdarł z siebie koszulkę dobiegł do reszty. Ich mistrz został w miejscu, z którego wyszli i nie ujawniał swojej sylwetki.

-To właśnie ulubieńcy publiczności, Sabertootch! -powtórzył ich nazwę, wiedząc jak bardzo szaleją za nimi widzowie. Mężczyźni gwizdali na widok bliźniaczek, natomiast kobiety piszczały na widok przystojnego białowłosego, który został okrzyknięty "ciachem roku" w tygodniku Czarodziej.
-Oszczędzajcie swoje struny głosowe, bowiem teraz czas na kolejną gildię -zawołał, sam nie stosując się do ostrzeżenia z ogromną ekscytacją.
-Gildia, w której od niepamiętnych czasów rodziły się i nadal rodzą legendy, Faaaaaaaaaairy Taaaaaaaaaaailu!!!!!

Szóste wrota otworzyły się z hukiem uderzając o ściany, z taką siłą, że aż drobiny tynku oderwały się od ścian areny i spadły na pole walki. W oddali korytarza nie było widać nic, poza ciemnością. Widownia ucichła w napięciu oczekując wyjścia zawodników ostatniej gildii. Po chwili oczekiwania, widzowie doczekali się! Z ciemności powoli zaczęły wyłaniać się postacie. Było to sześć osób, cały skład drużyny plus mistrz. Wyjście postaci z zaciemnionego korytarza nie dało zbyt wiele, ponieważ magowie mieli strój ukrywający ich tożsamość. Każdy z nich miał na sobie długi płaszcz, sięgający do ziemi. Płaszcze były koloru jasnoniebieskiego, a na plecach miały ogromny znak gildii. Znak ten przypominał ptaka podczas lotu, który w dziobie niesie gałązkę oliwną. To wymowne logo prezentowało ich cel. Kiedy grupka magów dotarła do centrum arenu, ustawiła się obok Blue Pegasus, po czym zwinnym ruchem jednej dłoni jednocześnie zdjęli kaptury, pod którymi ukrywali swoją tożsamość. Zapadła chwila ciszy na trybunach, która zaraz została przerwana ogromnymi okrzykami, brawami i gwizdami wiwatującego tłumu. Pierwszym od lewej był wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Był znany ze względu na swoją przeszłość. Nie było wątpliwości, że był to Tomiji Mitsuboshi, były mistrz Fairy Tail! Po jego prawej stała średniego wzrostu kobieta, sięgająca mistrzowi gildii do ramienia. Miała różowe włosy, których długości nie dało się ocenić, ponieważ chowały się pod płaszczem. Było widać jedynie dwa warkoczyki, przełożone przez barki i sięgające gdzieś w okolice piersi. Obok Inori stał mężczyzna o podobnym wzroście co Tomiji. Hirehoshi miał włosy koloru białego, które przykrywały jego uszy, natomiast grzywka w nieładzie opadała na czoło i delikatnie przysłaniała czerwone oczy. Jego mina była poważna, zupełnie jakby nie zwracał uwagi na krzyczących ludzi. W środku stała kolejna kobieta. Była ona jeszcze niższa niż Inori. Wyglądem przypominała małą dziewczynkę, o dopiero co pojawiających się krągłościach na klatce piersiowej, jednak była znacznie starsza niż na to wyglądała. Jej białe włosy były na tyle krótkie, że nawet nie dosięgały do karku dziewczyny. Kolor oczu zmieniał się z jasnego brązu do pomarańczowego, w zależności od padającego światła. Miała drobną budowę ciała i lekko za duży płaszcz. Dalej stał kolejnych dwóch mężczyzn. Pierwszy z nich był nieco niższy. Spod chusty na głowie wystawały krótkie, ciemne włosy. Twarz jego była pokryta niewielkim zarostem koloru włosów. W czarnych oczach widać było ogromny zapał i determinację. Pod płaszczem można było zobaczyć odstającą broń przymocowaną do uda, jednak nie było można określić jaka jest jej rodzaj. Drugi mężczyzna był trochę wyższy. Jego brązowe włosy w nieładzie rozsypywały się po głowie opadając na czoło. Na jego twarzy był dostrzegalny, jednodniowy zarost, a przez ramię miał przerzucony pasek, do którego przymocowana była broń palna.
Był to cały skład nowo stworzonej gildii, założonej przez Tomijego. Wszyscy stali dumnie z kamiennymi twarzami i zapałem w oczach. Widać było ich ogromną determinację i chęć zwycięstwa. Mało kto znał ich potencjał, ponieważ powstali niedawno, jednak fakt, że dostali się do igrzysk świadczył o tym, że nie są żółtodziobami. Publiczność nadal krzyczała, skaldując nazwę ostatniego teamu.

Krzyki tłumu zostały przerwane przez komentatora.
-Teraz powitajcie maskotkę naszego turnieju! Bunny mimi!
-Puff! -przed drużynami pojawiła się w różowym dymie tajemnicza postać. Była to bardzo niska dziewczynka, miała około 130 centymetrów wzrostu, drobną budowę ciała, różowe włosy, a co najważniejsze... brązowe królicze uszka. Ubrana była w biały sweter odsłaniający jej ramiona i ciemne spodnie, które dobrze kontrastowały się z kolorem swetra. Na nosie miała okólary w czerwonej oprawce
-Więc zaczynajmy, Bunny! -powiedziała maskotka najsłodszym głosem jaki tylko można sobie wyobrazić, wystawiając zaciśniętą pięść do góry, która w połowie była ukryta w zbyt długim rękawie