Post Mistrzyni Gry
Rozdział  V: Eleganckie przyjęcie

Dwójka magów musiała kontynuować misję bez Layli, której obrażenia jak się okazało były zbyt poważne i rozległe. Utrata mocy nie tylko spowodowała bóle głowy, mdłości lecz również brak jakichkolwiek sił witalnych. Została przeniesiona na specjalny oddział, gdzie opiekę medyczną ma przez 24/7.

Godzinę później magowie Fairy Tail gotowi byli do końcowego przyjęcia, na które czekały najwyższe głowy miasta. Sala ozdobiona była diamentami różnej wielkości, jednak nic tak nie przykuło uwagi jak brylantowy, duży żyrandol! Goście rozkoszowali się nie tylko w alkoholu lecz i przy dobrej, spokojnej muzyce. Kelnerzy ubrani w czarne marynarki, chodzili z srebrnymi tacami na których ustawione były kieliszki do połowy wypełnione winem. Inny zaś trzymał kolorowe przystawki najwyższej jakości! . Sala mimo ogromnej przestrzeni wydawała się bardzo zapełniona, trudno byłoby kogokolwiek tu znaleźć. Hideki, który czekał w Holu na koleżankę Layle, musiał zadowolić się towarzystwem Melody, która jak wcześniej poinformowała - zjawi się później.

Królowa wraz ze swoją córką witały gości na wielkiej sali. Córka ubrana była w długą czerwona suknię, ciągnącą się do ziemi. Królowa zaś w czarną, lecz o bardzo podobnym kroju. Były gwiazdami tego balu! Choć twarz kobiety była trochę zmieszana, martwiła się i to bardzo o córkę. Serce biło jej jak oszalałe, lecz tłumaczyła się że to przez Bal! W końcu, to jedyny takie przyjęcie, w której bierze udział tyle osób! Córka natomiast była spokojna, uśmiechnięta jakby niczym się nie przejmowała. Jednak jak było naprawdę?

Król natomiast otoczony był męską grupką, którzy śmiali się i pili alkohol do dna! Nie zwracał uwagi ani to na żonę, ani to na córkę. W końcu dla niego liczyły się interesy! A jeden z jego towarzyszy był bardzo wpływową osobą! Więc jak nie miał skorzystać z sytuacji?

Gdy magowie Fairy Tail pojawili się na sali, oczy skierowały się na nich! - Oto Książę Hideki i jego siostra Melody z rodu De natashi kesso. Następcy tronu królestwa Nagasaki. -Nikt nigdy nie widział tych osób w jakiejkolwiek uroczystości!  Ci bliscy znajomi w ogóle nie kojarzyli twarzy Hidekiego i Melody, a należeli do wścibskich osób dlatego pierwsze pytania skierowane zostały do Królowej! Córka wykorzystując chwilę wolnego podeszła do magów lekko im się kłaniając - Witajcie - dodała spokojnym i melodyjnym tonem. - Matka mówiła mi o was, jednak nie miałam okazji was osobiście poznać, jestem Louise. Następczyni tronu - podała dłoń w kierunku Hidekiego, by ten złożył pocałunek na zewnętrznej dłoni dziewczyny. - Mam nadzieję, że bawicie się dobrze. Póki mój Ojciec jest trzeźwy, proszę zabawcie się, to trochę zajmie. . - spytała. Widać było, że od lat była uczona płynnej mowy i postawy.

Gdy między magami toczyła się rozmowa z księżniczką, podszedł do nich starzec  z drewnianą, czarną laską której głowica przypomniała głowę smoka. Była ona pozłacana małymi kryształkami. Strzec poprawił okulary jednym palcem i dokładnie przyjrzał się dwójce magów - Hmmm - zaczął spokojnie nie odrywając wzroku - Więc mam przyjemność rozmawiać z młodymi książętami! Cóż, w moim życiu byłem może trzy razy w Nagasaki! Piękne królestwo! Oh, jak piękne. Powiedźcie mi moi kochani, czy nadal jest tam tak pięknie? - pytanie nie było bezpośrednio zwrócone do jednej osoby, lecz do dwójki.


(Proszę wybaczyć, jeśli post będzie nieco chaotyczny, ale obiecałam już Hidekiemu, że odpiszę. Jednak jak to ja, nie mam czasu teraz czasu - zwłaszcza rano. A też nie chciałam faktycznie tego przeciągać. Co do Layli, pisałam z nią i jednak nie da rady odpisać. Gdyby coś się zmieniło, Layla wróci do misji. Na razie bawcie się bez niej)

Niestety Layla poczuła się gorzej i trzeba było zabrać ją zabrać na badanie. Lepiej niech odpocznie i wróci do zdrowia, niż ma na siłę siedzieć na tym przyjęciu. Przed wejściem na salę musiałem nieco poczekać na Melody. Lecz, gdy ta już się zjawiła, uśmiechnąłem się szeroko i wystawiłem swoją rękę w jej kierunku. Mogła mnie złapać po ramię, więc wyglądaliśmy naprawdę elegancko.
- Idziemy. - odpowiedziałem krótko.

Sala wyglądało naprawdę niesamowicie. Te wszystkie kosztowności, które okraszały swoim pięknem to pomieszczenie mogły kusić złodziejów. Jednak mnie interesowało teraz zupełnie co innego, a może raczej kto inny. Przed naszymi oczami ujawniły się dwie piękne kobiety. Nasza królowa, która zaprosiła nas tutaj oraz jej córka. Naprawdę obie wyglądały nieziemsko - dokładnie tak jak przystało na królową i następczynię tronu. Gdy podeszły do nas, zrobiłem ukłon głową. Po czym widząc wyciągniętą rękę księżniczki, przykląkłem całując ją w dłoń. Nie puszczając jej dłoni, popatrzyłem jej głęboko w oczy.
- To dla mnie zaszczyt, poznać panią, pani Louise. Proszę się nie martwić. Już niedługo będzie się mogła pani cieszyć życiem.
Po tych słowach wstałem, rozglądając się dookoła.
- Popatrz Melody. Grubiaństwo i pycha tych staruchów mnie dobija. Nie zamierzam być miły dla króla i jego towarzyszy.
Zwróciłem się do mojej kompanki. Strasznie lubiłem tego typu imprez. Jednak na razie musiałem zachowywać się w sposób, w miarę normalny. W końcu robię to dla królowej i księżniczki Louise.
Następnie podszedł do nas jakiś starszak, który chciał coś wiedzieć o naszej niby ojczyźnie. Nieco mnie odrzucił, lecz trzeba było zachować pozory.
- Czy nadal jest piękne? To pytanie wręcz nas obraża. Jeżeli chce się pan dowiedzieć czy wciąż nasza kraina zachwyca, to zapraszamy do Nagasaki. A teraz, proszę mi wybaczyć.
Po tych słowach nachyliłem się do Melody, aby przekazać jej coś na ucho.
- Wyciągnij od niego jakieś informacje na temat króla i jego planów. To jeden z tych staruchów, którzy obracają się w jego towarzystwie.
Następnie, ucałowałem ją w policzek by po chwili znaleźć się u boku księżniczki.
- Czy mogę panią prosić na kieliszek ponczu? - mówiąc to ustawiłem w taki sposób moją rękę, aby dziewczyna mogła mnie złapać pod ramię. Mój wzrok wciąż był utkwiony w jej cudownych oczach. W końcu jest misja, w której mogę wykorzystać moje zdolności szarmanckiego amanta.

Zwiesiłem lekko głowę na znak skruchy. Być może panienka miała rację. Ba, na pewno miała rację. Dlatego muszę panować nad sobą i nad swoim zachowanie. Ta starszyzna tylko czeka na jakiś skandal. Ludzie na takich imprezach właśnie na takie sensacje czekają. Dlatego trzeba się powstrzymywać. Co nie zmienia faktu, że jeśli będzie trzeba, ucieknę stąd z księżniczką niczym Tarzan. W chwili obecnej przyznałem jednak rację Louise. Ukłoniłem się jeszcze raz na znak tego, że rozumiem słowa odmowy blond piękności po czym wróciłem do Melody, która została z jednym z bogaczy. Jednak na koniec rzuciłem jeszcze po cichu do księżniczki.
- Nie martw się Lousie. Wyciągniemy cię z tego. Uśmiechnij się.

Teraz stojąc we trójkę i gaworząc, w naszym kierunku zmierzała kolejna nieziemska niewiasta. Jak miało się okazać była to żona nie jakiego pana Tadashiego. Coś mi jednak nie dawało spokoju. Skądś znam tą osobistość. Te oczy, włosy, nogi, figura, twarz. Taak.. nie mogło być pomyłki. To musiała być właśnie ta gwiazda z czasopisma "Czarownica". Swoją drogą zbierałem wszystkie gazety "Czarownica". Taka moja mała kolekcja z pięknem tego świata. No, ale wróćmy do wydarzeń na balu. Od razu można było dojść do wniosku, że małżeństwo było polityczne. No, chyba, że moja piękna pani lubiła starszych - nie oceniam. Jednakże zauważyłem, że pan Tadashi niezbyt jest szczęśliwy z powodu przybycia do nas jego małżonki. Należało to wykorzystać i rozdzielić ową dwójkę. W tym przekonaniu potwierdziłem się tylko, gdy kobieta zaczęła drążyć temat książąt krainy Nagasaki. Momentalnie znalazłem się przy księżnej, obejmując ją za plecy.
- Moja piękna pani. Naprawdę nie mogę uwierzyć, że się tutaj spotykamy. Tak jedwabistą skórkę jak i nieskazitelnie cudowną twarz poznałbym wszędzie. Jestem naprawdę wielkim fanem. Naprawę, kiedy znów będę mógł ujrzeć panią w czasopiśmie "Czarownica"? Nie ma co, musimy się napić za to spotkanie.
Tak też zagadywałem kobietę. W tym byłem akurat dobry. Podczas podróży po świecie, nieco ulepszyłem mój dar szarmanckiego amanat, a teraz wydawało mi się, że w końcu mi się przyda na misji. Nie zastanawiając się ani chwili i nie czekając na odpowiedź, poprowadziłem dziewczynę ku stołowi z ponczem, abyśmy mogli na spokojnie porozmawiać. Jednocześnie kiwnąłem lekko głową ku Melody by kontynuowała swoją misję.

Małżonka widząc tanie sztuczki chłopaka, prychnęła śmiechem a jego dłoń oddaliła od siebie. Przyjrzała mu się bardzo uważnie, a na jej twarzy pojawił się diaboliczny uśmieszek. Wówczas zwróciła uwagę na to, że jakaś inna dziewczyna próbuje zagadać jej męża. Zrozumiała ową aluzję, chcą wykorzystać ich sławę by stać się kim wielkim jak ona i jej mąż. -Daruj sobie te podchody - dodała z elegancją odsuwając się od Hidekiego na krok. Stanęła obok męża i  zakazała mu odpowiadać. Nachyliła się nad dziewczynką - Jeśli myślisz, że zagadywanie go jest dobrym pomysłem, to się mylisz księżniczko, a może raczej wiedźmo? - wysunęła język i oblizała dolne wargi niczym żmija. Wzrok przeniosła na chłopaka i wyprostowała się - Bardzo sprytnie jak na dwójkę magów, którzy pochodzą z Nagasaki. Kto was tu wpuścił, co? Myślicie, że nie czuć od was tej małej żałosnej magicznej energii? Skoro chłopcze mnie kojarzysz z magazynu, powinieneś również się domyśleć że i ja mam coś między palcami. - uniosła się dumą i elegancją, mało tego wyśmiała ich w twarz. Być tak nie ostrożnym i śmiesznym, no kto by pomyślał że takie atrakcje na balu! - Więc może wrócimy do waszych tak zwanych korzeni. Kim jesteście i czego tu szukacie! Dobrze wiem, że nie jesteście dziećmi Mizashiego i Sayuri - niemalże wykrzyczała te oskarżenia, by tylko zwrócić na siebie uwagę. Mąż tej pięknej i gadatliwej kobiety zrobił minę dość bardzo srogą. Wiedział, że jego żona ma swój charakterek jednak nigdy nie zawiódł go jej instynkt! Jeśli mówiła, że coś jest nie tak, sprawdzało się i sam przekonał się o tym na własnej skórze. Poprawił swoją marynarkę i zaczesał włosy do tyłu, jego wzrok skupił się na strażnikach, którzy pilnowali porządku na końcach sali. - Opętaliście Królową, a może coś innego, znacznie gorszego? Morderstwo? Szantaż? No, co was tu sprowadza? Bo nie wierzę, że czysta przyjemność zabawy, gdyby tak było. Nie wybralibyście kraju tak dobrze znanego, a wasze maniery są na poziomie zerowym - zaśmiała się chamsko pod nosem widząc ich żałosne miny, czekała na głupią odpowiedź ale jeden ich głupi wybryk i zaraz otoczeni zostaną setką strażników. A jeśli podejmą się walki i ona wkroczy, a tego by nie chcieli!


W tym samym czasie Król zniknął z balu, dochodziła godzina 23 a on już zalał się w trupa jak nigdy dotąd. Królowej na szczęście udało się wlać substancję do jego kielicha, który opróżnił w przeciągu kilku sekund. Również sama Louise gdzieś zniknęła, już nie lśniła na balu w swej czerwonej sukni. Udała się do pokoju by ubrać się w strój godny podróży, gdy wyciągnęła drewniany kufelek spod łóżka na jej twarzy zagościł sympatyczny uśmiech! Marzyła by go założyć od bardzo dawana.

Stała w miejscu nadzieję, że ten plan wypali jednak się pomyliła. Kobieta nie dość, że była wyszczekana i chamska to jeszcze nie miała taktu. Niby ona też taka jest, lecz na balu chociaż przez chwilę miała nadzieję poczuć się księżniczką, a nie tu taki jeden wielki chuj. Zacisnęła lekko palce na sukience obracając się w stronę "brata" i uśmiechnęła się szeroko na jego słowa. Strzał w dziesiątkę jeżeli chodzi o ciętą ripostę.
-Niestety muszę stwierdzić, że to pani tutaj zachowuje się najgorzej, a nie my. Trochę ogłady i szarmancji by się pani przydało na takim sporym wydarzeniu. - dodała na sam koniec kiedy Hideki wziął ją pod ręką i z podniesioną wysoko głową oboje podeszli do królowej. Dygnęła delikatnie na przywitanie, a na jej ustach widniał wesolutki uśmiech rozbawienia.
-Dopiero przyszliśmy, szkoda tak wcześnie wychodzić braciszku - dodała po chwili aktorską z słyszalną nutą smutku. Kiedy stała odwrócona plecami do gości to ci nie widzieli, że nadal się uśmiechała, lecz nie tak szeroko. Gra aktorska nie szła jej tak źle jak sama myślała.

Wzdychnąłem jedynie patrząc na to jaki kabaret odwala teraz pani, którą niby uraziliśmy. Ech, skąd się biorą tacy ludzie na tej planecie. Moja twarz teraz nieco się zmieniła. Nie uśmiechałem się już do wszystkich, a swoje spojrzenie skierowałem na histeryczkę. Mój wzrok był teraz lekceważący. Patrzyłem na kobietę z obrzydzeniem i pogardą. Tak chcesz pogrywać? Proszę cię bardzo. Bawmy się dalej. Stałem w miejscu, czekając na to czy strażnik, obrońca pokoju, będzie chciał mnie zaczepić. Póki on będzie grzeczny, ja również nie zrobię rozróby. Choć serce wróżki każe mi już od pewnego czasu dać popalić tym snobkom. Królowej nie było już od dłuższego czasu. Podobnie jej córki jak i męża, który niedawno wyglądał tak jakby miał potknąć się o własne nogi. To mogło wskazywać na to, że plan królowej idzie po jej myśli. Musieliśmy, więc z Melody jeszcze trochę zająć całe towarzystwo, aby wszystko poszło po myśli władczyni.
- Już rozumie, czemu zrobiła pani taką karierę. Jest pani naprawdę świetną aktorką.
Mówiąc to z uznaniem ukłoniłem się nisko, teatralnie machając ręką. Następnie mój wzrok spoczął na strażnika. Moje oczy wyrażały teraz wiele. Strażnik mógł bez problemu dostrzec, że jeżeli podejdzie do mnie bliżej, zrobi się dużo mniej przyjemnie. Stałem u boku Melody. Musieliśmy się trzymać razem. Byłem spokojniejszy, gdy stałem między nią, a strażnikiem.
- Swoje zaproszenie pokazałem przy wejściu na salę. Jestem tu na osobiste zaproszenie królowej i tylko jej, jeśli będzie tego wymagać, pokażę swoje zaproszenie drugi raz. Jeśli wam się to nie podoba, to trudno - nie mój problem. Jestem takim samym gościem jak reszta państwa, a że jakiejś damie się nie podoba nasza obecność tutaj, trudno. Proszę udać się w inną część sali i tam sprawdzić czy pani nie ma. My się nigdzie nie ruszamy chyba, że zostaniemy wyproszeni przez samą królową.
Stałem twardo na nogach. Mimo, iż moja wypowiedź mogła być szorstka, dzięki swojej aparycji jak i wyglądowi sprawiałem wrażenie dobrze ułożonego i kulturalnego chłopca. No już nie chcę wspominać o tym, że w chwili obecnej rozpalam serca wszystkich dam na balu, no ale sami rozumiecie.
Strażnik powinien być świadom tego, co się może wydarzyć, jeśli zrobi coś głupiego. Skoro podejrzewa nas o to, że jesteśmy obcymi, winien zważać na to, że nie zna naszych zdolności.

Sytuacja mogłaby wydawać się nieco spięta. Pan Tadashi odebrał swoje zaproszenie i ponownie włożył je do wewnętrznej kieszonki marynarki. Jedyne na co teraz czekał strażnik, to na zaproszenie od drugiej grupy. Na twarzy młodej kobiety pojawił się dyskretny złośliwy uśmiech. - Już po was robaczki - pomyślała z wyższością. Gdyby mogła, to nawet by się z nich pośmiała, lecz nadal musiała grać ofiarę. Oczy strażnika próbowały przejrzeć dwójkę młodych ludzi, a wyglądało to tak. Jakby i on wiedział, że kłamią. Jednak jak było naprawdę? Usłyszawszy wypowiedź Hidekiego, brew strażnika uniosła się ku zdziwieniu. Nie sądził, że ktoś będzie miał czelność mu odpyskować. Westchnął głośno jakby to z bezradności, a może z niechęci do tej pracy? - W takim przypadku skontaktujemy się z Królową, lecz od tego momentu jesteście obserwowani. Dopóki ekscelencja się nie wypowie na ten temat. Nie wyjdziecie z sali, rozumiemy się? - głos strażnika był twardy, nie lubił bawić się w takie dziecinne podchody, lecz też nie chciało mu się bawić z czymkolwiek. Gestem ręki zawoła kolegę, który był stopień niżej od niego, co pozwalało mu na dowodzenie. - Odszukaj Królową i powiedź o całym zajściu. Jeśli będzie to prawdą, wypuść to Państwo z sali gdy będzie taka konieczność. Póki co, przekaż innym by nie spuszczali ich z oczu - westchnął - Wykonać! - drugi strażnik obrócił się na pięcie i pomaszerował do wyjścia z sali, informując wcześniej o zadaniu powierzonemu przez kapitana. - Do tego czasu proszę  o spokój - warknął i wrócił na swoje miejsce.

Młoda kobieta widząc jak dzieciaki wywinęły się z tego dość sprawnie, warknęła pod nosem - Jeszcze zobaczymy - zarzuciła włosy do tyłu i pociągnęła męża za sobą, odchodząc nieco dalej od dwójki magów.

Królowa czekała na swoją córkę, która z księżniczki zrobiła się na typową ''wieśniaczkę''. Ubrała codzienne ciuchy, nietypowe dla tej klasy. Zero złota, zero srebra, żadnych świecidełek. Po prostu prostota!  Włosy związała w wysokiego kucyka. A na siebie nałożyła brązowy bawełniany płaszcz z kapturem. Jednak i tak trzeba przyznać, że jak na taki wygląd to i tak wyglądała jak ''Księżniczka''. Jej gładka i idealna cera zdradzała jej tożsamość. Matka była nieco zdenerwowana, chodziła tam i we wewte oczekując, że dwójka magów pojawi się przed nią lada moment. Dochodziła północ! Zaraz wszystko sie zacznie. Konie czekały przygotowane, brama tylna została otwarta. Mąż nachlany spał w swoim łóżku.